2.بـیش از 4000 تا 9000 سال پیش از این ملت بلوچ دارای شکلی از حکومتی بوده است که سران حکومتش به پیشدادی یا پیشدادیان مشهور بوده اند( شاید در دادرسی و قضاوت از سایرین آنزمان پیشی داشته اند، لذا به این نام مفتخر شده اند). از برخی آثار بدست آمده، پـیشدادی ها به زبانی که با زبان امروزی بلوچی نزدیک بوده تکلم میکرده اند. آثار مشهودی نشان میدهد که آنها در ایالتهای رخشان، خاران، نیمروز و سبزوارانِ بلوچستان زندگی میکرده اند و سوهتگ شهر (شهرسوخته) که در نیمروز واقع است، نیز یکی از آثار بدست آمده ای است که قدمت آن مقارن با تاریخ پیشدادیان میباشد.

رد گیری های باستانشناسان و زمینشناسان در بابل(عراق) نشان میدهد که هنر و فرهنگ بابلیان از فرهنگ و هنر مردم بلوچ دوران پیشدادیان و قبل از آن تأثیر پذیرفته است زیرا قدمت برخی آثار هنری تاریخ بابلیان قریب 7000 سال بوده اما قدمت آثار مشابه بدست آمده در بلوچستان بیش از 7000 ودربرخی از نقاط آن همچون مهرگر ( میان دو ایالت شال"کویتـه" و سِـبّی ) تا 10000 سال میباشد.

از آنجاییکه اکتشافات و پیگیری آثار باستانی بلوچستان در دست مردم بلوچ نیست و حکومتهای پارس وپاکستان هر چه را که در این زمینه بنام بلوچ باشد از انظار پنهان، نابود و یا بنام "تاریخ" خودشان می افزایند، لذا جمع آوری تاریخ بلوچستان دچار مشکل زور و سیاست شده و کشف حقایق نیاز به زمان دارد.

در چند سال اخیر انواع مختلف سرقتهای تاریخی از جانب رژیمهای "ایران" که متاسفانه در مدارس و دانشگاهها نیز " تدریس"؟ میشود، به کوشش مورخین مردمی افشا گردیده که بنوبه خودم از زحمات این مورخین تشکر میکنم.

پس از پیشدادیان، کـَیانیان 2500 تا 4000 سال قبل، در تاریخ بلوچستان ظهور میکنند که در ایالات شال ( کویتـه )، رخشان و نیمروز بلوچستان سکونت داشته اند که دعوت از آنها تا مازندران و زابلستان ( زابلستان، ایالتی در پشتونستان یا " افغانستان" است که در جنوب شرقی قندهار واقع میباشد. اینکه رضا میر پنج و " مورخینش" بخشی از ایالت نیمروز را زابل و زابلستان نامیده اند، از کم سوادی و عدم آگاهی آنها بوده است) و از جانب مردم آن مناطق صورت گرفته است. تاریخ کَـیانیان را پیش از منابعی چون " فردوسی" و آنچه که رژیمهای " ایران" بخورد مردم داده اند، نیز پیش از آنکه لوح هایی بوسیله رژیم رضامیرپنج از بلوچستان پیدا و در تخت جمشید و هخایشان دفن شود، کتابی بنام خدانامه مشخص کرده است. از این کتاب چند برگی بیش که در کتابخانه ای شخصی در هندوستان وجود دارد، باقی نمانده است.

به باور من و رد گیری هایی که در این خصوص داشته ام، فردوسی شهنامه اش را از روی خدانامه نوشته و بسته بندی کرده است، بطوریکه هر چه بنام بلوچ بوده تغییر و به آریایی هایش نسبت داده است. و خدانامه نیز مقارن همان سالها مفقود شده است.( نکند فردوسی وقتیکه از سر هم کردن کتابش فارغ شده، خدانامه را نابود کند!، از برخی آدمها که خصوصا روحیه و فرهنگ راسیستی و عاشق جنگ وخون و نظامیگری باشند شکی نیست).

در همین خصوص بجاست مثالی از هنرهای رضامیرپنج بیاورم: درسال 1927 که قشون مشترک انگلیس و رضامیرپنج بلوچستان را اشغال میکنند، شوکت الملک قاینی پدر اسدالله علم برای افراد ناشناخته ای که رضامیرپنج وانگلیسیها به عنوان سرباز با خود به نیمروز بلوچستان آورده بودند، لقب وشناسنامه کیانی میدهد. از نوع اینگونه هنرهای آریایی بسیار وبیشمار داریم.

زمانیکه گشتاسب کـَیازهی یا کـَیانی خان یا سردار بلوچها بوده، روزی شخصی به دیوان وی میآید که سخنان وی توجه گشتاسب را جلب میکند و او را نزد خود نگه میدارد.( مورخین محل این دیوان را در جایی نزدیک شهر کویته امروزی بلوچستان تخمین زده اند) پس از مدتی شخص مذکور که زردشت نام داشته است بنا به تفکر و سلیقه مردم آنزمان حرفهایش مورد پسند اهالی قرار گرفته و مشهور میشود. کتابی از زردشت باقی مانده که آویستا نام دارد و هنوز "مریدانی" در برخی نقاط دارد.

آخرین خوانین یا سرداران کـَیانیان آشِکانیان( آشِکزهیان: عاشق زاده ها ) بوده اند. به استناد به آثاری از جمله سنگ نوشته هایی بر قبر آشِک بوس در گنبد کاووس واقع در تورکمِـن صحرا، نشان میدهد که زبان آشِکانیان با زبان امروزی بلوچی تفاوتی چندانی نداشته است.

آشِکانیان در قضاوت، انصاف، سادگی و مردم دوستی در تاریخ گذشته بی مانند اند. در زمان آنها به شهر سازی و آبادی توجه زیاد میگردد، تجارت با چین و هندوستان به آن اندازه از رشد میرسد که ملل چین و هند به کمک بلوچها راه ابریشم را احداث میکنند.

فرم و شکل لباس مردم بلوچ در دوران عاشِقانیان یا آشِکانیان با شکل امروزی لباس مردم بلوچ تفاوتی ندارد. ( تکنیکی که در فرم دهی و دیزاین لباس بلوچی بکار رفته است، آنچنان با هوای مناطق گرم آسیای میانه مناسب است که در صد سال گذشته بسیاری از مردم هند، پنجاب، سند و افغانستان استفاده از لباس بلوچی را بر فرمهای دیگر البسه ترجیح داده اند).

مورخین معتقد اند اثری از جنگ در دوران آشِکانیان پیدا نشده است. آنها به حقوق و عبور از چراگاههای دیگر ملل بی احترامی نکرده اند، بلکه سایر ملل همسایه تمدن و فرهنگ آشِکانیان را پسندیده و از حکومت آنان بمیان خود دعوت بعمل آورده اند. بسیاری از لغات بلوچی که در زبانهای ملل محترم کورد و گیلک در آمیخته است، به اهتمال زیاد از دوران آشِکانیان میباشد.

2500 تا 2550 سال قبل، در میان تاجیکستان و خراسان امروزی ملتی درچراگاههای این مناطق با رمه داری و کوچ میزیسته است که آنزمان آرین نام داشته است. آرینها گاهگاهی به کاروانهای راه ابریشم به شبیخون و غارت میپرداختند. در تاریخ آمده است که نام رهبر و یا رئیس باند آنها سَحاک ماردوست(ضحاک ماردوش) بوده است.

حکومت چین وآشِکانیان بلوچ که از چنین پدیده ای در عجب فرو رفته بودند، گاهی راهها و مردم خود را از شبیخونهای آرین ها رهانیده و مواظبت میکردند. اما آرینها که شیفته اجناس و دست آوردهای هنری دیگر ملل که برای تبادل از راه ابریشم حمل میگردیده، شده بودند، برای بدست آوردن این اموال به نیرو و قدرت بیشتری نیاز داشتند. از اینرو با ملت مُـغول که در همسایه گی شان بوده دوستی، خویشاوندی و سپس عجین میشوند که پس از آن به آغ هون ( آرین ـ مُغل ) نامیده میشوند.

آرین ـ مُـغل ها با لشکر و توان بیشتری شروع به غارتگری میکنند. مردم بسیاری از آبادی های مختلف بر اثر حملات آرین ـ مغلها محل سکونتشان را تـَرک و کوچ کرده و یا آواره میشوند. پس از گذشت چند سالی آرین ـ مغولها متوجه میشوند که آبادی ای در اطرافشان باقی نمانده تا غارت کنند. لذا شخصی از میان آنها راه حلی کشف میکند که تا به امروز مورد استفاده حکومتهای دیکتاتور و شوینیست قرار میگیرد ؛: شخص مبتکر هخا نام داشته است واز طریق تبلیغ آداب و رسوم بلوچها وسخنان زردشت مردم فراری از ستم خود را شروع به جمع آوری میکند تا با این سیاست دوباره به تاراجگری ادامه بدهند. آرین ـ مغولها به هخا میـپـیوندند و پس از مدتی به هخامنشیان مشهور میشوند. لذا از دوران هخامنشیان به بعد بود که مذهب، فلسفه، سیاست و جنگ در کنار یکدیگر و به نفع دیکتاتوری در این مناطق رواج پیدا میکند.

چنین اوضاعی سبب شد تا مردم بلوچ با فرهنگ والای آشِکانی اشان در بلوچستان باقی بمانند و ارتباطشان را با جهان خارج قطع نمایند.

از آنجاییکه آرین ـ مغولهای هخایی نتوانستند بر عادات دیرینه و غارتگری اشان غلبه نمایند، لذا تعداد بیشتری از مردم آواره شده وبسیاری مجبور میشوند نزد الکساندر ( اسکندر ) رومی شکایت ببرند.

الکساندر که خوی جنگدوستی داشت با یک حمله نه تنها هخامنشیان را قلع و قمع کرد، بلکه سر از هندوستان در آورد و گناه و بی گناه را در آتش جنگش سوخت و بازماندگان ملتهای مورد حمله را متحمل پرداخت مالیات نمود.

پس از مرگ الکساندر، آرین ـ مغولها به سر کردگی ساسانزهی ها یا ساسانیان که از میان خودشان بود گِرد یکدیگر جمع شدند. از آنجاییکه حملات الکساندر باعث بجای گذاشتن فنون جنگی شده بود، این موضوع آرین ـ مغولهای ساسانیانی را به تشکیل سرباز و سپاه تشویق کرد. ساسانیان سراسر عمر حکومتشان را با یورش و چپاول مشغول بودند. بطوریکه هیچ ملتی در اطرافشان از گزند آنها آسوده نبود. چندین بار به بلوچستان حمله کرده و پس از کشتار های بی شمار بسیاری زن و کودک را با خود بردند که برای همیشه گم شدند.

زمانیکه اسلام ظهور میکند،دین اسلام باعث ایجاد اتحاد و نظمی بی سابقه در میان عربها میشود آرین ـ مغل های ساسانی که برای غارت به هر سوی دست درازی میکردند، چند بار از جانب عربها به آرامش و روابط بهتر دعوت شدند. اما فرهنگ و عادات آرین ـ مغلها که با زورگویی و چپاول گره محکمی خورده بود، مشکل بود که عادات غیر اجتماعی و غیرعاقلانه را با زبانی خوش و یا با پیغام از سر آنها بیرون آورد.

در چنان شرایطی که بلوچها و سایر ملل منطقه از شرارتهای آرین ـ مغلها تحمل را دشوار میدیدند، سیاهسوار بلوچ پیغام دوستی و همکاری مردم بلوچ را با عربها به خلیفه آنها عُـمَـر میرساند.

عربها از سیاهسوار بلوچ درخواست میکنند تا برای درهم شکستن عـجـم ها ( آرین ـ مغولها ) سپاه عربها را یاری دهد.

سـپاه عربها از غرب و لشکر بلوچها از شرق چنان حرکتی میکنند که بر اثر آن زورگویی آرین ـ مغول های ساسانی از منطقه ریشه کن و نابود میگردد.

« جهت آگاهی هم ملتی های بلوچ خود بعرضشان میرسانم؛ لشکر بلوچها پس از درس عبرتیکه به آرین ـ مغولها میدهند، در شام (سوریه) باقی میمانند. پس از چند سالی زمانیکه میان فرزندان خلیفه علی و فرزندان معاویه بر سر حکومت جنگ در میگیرد و اوضاع آن مناطق آشفته میشود، لذا بلوچها دوباره به وطنشان باز میگردند. قریب 1390الی 1400 سال پیش از تاریخ این نوشته».

عربها تا چند قرن بر مناطق آرین ـ مغولها " پارس"حکومت میکنند. ملت بلوچ هم در طی این مدت از هجوم آرین ـ مغولها آسوده بود. اما حکومتهای عربها گاهی خوب، گاهی ضعیف و گاهی ظالم بوده اند. از اینرو دوباره آرین ـ مغولها پیشه پدرانشان هخاها و ساسانیها را که همانا غارت وخونریری بود پیش میگیرند و در اشکال حکومتهای تیموری، غزنوی، افشاری، گورکانی و... به چپاول ادامه میدهند. یکی از نشانه های شوم تاریخ آنها یورش همایون و بابر به هندوستان است که دهها سال مردم شریف این سر زمین را به بیچارگی و فلاکت نشاندند.